Kultura wstrząsu: czy życie rozpoczyna się od życia?

Mężczyzna wchodzi do zatłoczonej kantyny i zaczyna strzelać dwoma sześcioma pistoletami w powietrzu, przyciągając uwagę wszystkich. On narysuje linię na środku paska i wydaje rozkaz: "Chcę wszystkich głupców po jednej stronie linii, a szarpnięć po drugiej."

"Poczekaj chwilę", mówi jeden z tłumu. "Nie jestem głupcem".

"Następnie przejdź na drugą stronę linii."

To właśnie ta kontrowersja próbuje zrobić dla startupów i osób prowadzących startupy. To prawie wszystko albo, jeśli wierzysz w przepływ i kierunek burzy komentarzy: głupiec czy palant.

I nie sądzę, że to takie proste. Widzę co najmniej dwa inne problemy toczące się niejasno w środku tego. A może sposób na połączenie ich.

Po pierwsze, jak definiujesz sukces? Co jakiś czas ktoś przypomina nam, że to ważne pytanie. Ale gubimy się w początkowym napięciu, a może w kulturze startupowej. Myślę, że wszystko, co musimy zrobić, to zadać to pytanie, jako przypomnienie. Jest tak wiele odcieni szarości między tyłem prostego, starego niepowodzenia a bielą wspaniałego sukcesu miliardera. Niektórzy ludzie chcą mieć życie i chcą, aby ludzie wokół nich żyli. I nie jest tak, że nie ma przykładów startupów, które szanowałyby ludzi i balansowały. Z drugiej strony jest wiele opowieści. Obsesja jednej osoby jest cudzą pasją. Możesz pomalować to zdjęcie, jak chcesz. Czy chcesz być trenerem drużyny piłkarskiej dzieci lub (masz bardzo małą szansę) być na okładce czasopism?

Drugą kwestią są założyciele, którzy mają blindy. Chcą, aby cały zespół podzielił się obsesją, ale zapominają, że tylko kilku czołowych założycieli faktycznie dzieli pulę złota na końcu tej trudnej do zdobycia tęczy. Czasem jego przywództwo, czasami samolubstwo. Upiera się, że każdy kupuje w swoim prywatnym śnie, które czasami jest wspólne, a czasami nie. Widziałem w pracy tego rodzaju kierowcę napędzanego i napędzającego. Młodszy Steve Jobs był podobny do tego w Apple podczas Macintosha w 1983 roku. Philippe Kahn miał tego wiele, kiedy budował Borland International w połowie lat osiemdziesiątych. Widziałem to znowu z wygodnej odległości pod koniec lat 90., z kropkami i ich ciężko pracującą atmosferą. To przypomina mi późne lata 90. w Dolinie Krzemowej. Wtedy wszystko się zdarzało. Znałem firmę, która w pierwszym roku zgromadziła 45 milionów dolarów kapitału podwyższonego ryzyka, zatrudniała ponad 100 pracowników, nie miała więcej niż 30 lat i co wieczór przynosiła obiad, oferując gry wideo i ping pong w biurze. 12-godzinne dni były normą. Długie godziny, brak równowagi, obsesja powinna być dzielona przez cały zespół, ale w wielu przypadkach rzekome nagrody na końcu tej długiej wędrówki nie będą dzielone przez cały zespół.

Może to trochę przypominać syndrom jednego życia, który pasuje do wszystkiego, z wyjątkiem tego, że jest to jedyny rozmiar bez życia. Czy to działa? Nie dla tej firmy, którą znałem, która (ponieważ wymaga tego ugoda prawna) pozostanie bezimienna. Zrobił to dla Apple i Borland. Nie sądzę, że to działa bardzo dobrze przez bardzo długi czas dla każdego, przynajmniej nie przez dłuższy czas. Ale znowu niektórzy ludzie, którzy mówią, że to działa, mają dużo pieniędzy.

I jak to połączyć? Myślę, że to może być wartość. Wierząc w to, co robisz. Znałem firmy i zespoły w firmach, które wierzyły, że to, co robią w biznesie, ma dla nich znaczenie i dla świata. Jest wyjątkowe uczucie, kiedy wychodzisz z domu pod koniec dnia z poczuciem, że poświęciłeś swój czas, aby uczynić świat lepszym, a nie gorszym. Niektóre firmy opierają się na poprawie sytuacji, a inne na gromadzeniu pieniędzy z kieszeni. Niektóre firmy szanują swoich klientów, niektóre firmy kupują tam firmy. Wiesz kim jesteś. Czy to czyni lepiej?

* * * * *